Ariadna Silva

Cartografía do esquecemento ofrece un percorrido a través de tres realidades da paisaxe galega: os bosques autóctonos, as plantacións de eucaliptos e de piñeiros e os montes queimados. Formula unha reflexión sobre a dexeneración progresiva do territorio motivada por diferentes factores políticos, sociais e económicos que provocan consecuencias devastadoras tanto para a biodiversidade como para a memoria e identidade colectiva dunha gran parte de Galicia.

Este ensaio pretende afondar no concepto de atlas como unha maneira de fuxir e de se adentrar no terreo de forma cíclica, de xeito que o conxunto se presenta como causa e consecuencia, como cómplices e vítimas. Os bosques autóctonos, onde predominan os carballos, ademais de actuar como barreira natural ante un incendio, caracterízanse por ser un elemento simbólico da cultura galega, e a maioría son bosques centenarios, polo que o valor interxeracional e de herdanza é moi importante nesta reflexión. Doutra parte, as plantacións de monocultivos, os incendios e o abandono do rural provocan esa perda da memoria aferrada neses lugares: o terreo orixinario substitúese progresivamente, non se mantén de forma sostible ou, directamente, os herdeiros desas terras descoñecen o seu paradoiro porque non necesitan vivir do campo.

En definitiva, Cartografía do esquecemento pretende sintetizar os valores de ecoloxía, identidade, memoria colectiva e cultura simbolizados a través do carballo como figura paradigmática do bosque autóctono en oposición ás manipulacións exercidas pola acción humana sobre o territorio.